ความหมายของกุนซือมาดละเมียดคือพวกเขาเป็นทีมที่ใช้วิธีการเล่นแบบไม่สร้างสรรค์

เน้นความรัดกุมและระมัดระวังเกินไปจนทำลายความสวยงามของเกมลูกหนังกองเชียร์ของ ลิเวอร์พูล ก็เช่นกันที่สัพยอกสโมสรของเสี่ยหมีด้วยป้ายผ้าขนาดใหญ่บนอัฒจันทร์พร้อมข้อความว่า “เงินอาจซื้อความสำเร็จได้ แต่ซื้อประวัติศาสตร์ไม่ได้” ทั้ง 2 ถากถางนี้สามารถอธิบายถึงภาพลักษณ์โดยรวมของ เชลซี ได้คมชัดเลยทีเดียว

ตัดภาพกลับมาในปัจจุบัน ประเดี๋ยวนี้ สิงห์บลูส์ สถาปนาตัวเองเป็นทีมที่เล่นบอลแล้วดูสนุกอย่างวิเศษพลางสร้างความเร้าใจให้ผู้ชมทางบ้านด้วยเกมรุกที่ดุดัน แถมยังยิงกันสนั่นจอตัวอย่างในเกมล่าสุดเมื่อกลางสัปดาห์คือหลักฐานสำคัญที่ยืนยันอย่างหนักแน่น เมื่อเสมอกับ อาแจ็กซ์ อัมส์เตอร์ดัม ด้วยสกอร์ 4-4 หลังจากโดนนำห่างไปถึง 4-1ขอโทษ…สกอร์แบบนี้ไม่ได้รับอนุญาตให้เกิดขึ้นในยุคของกุนซือสายเน้นผลอย่าง โชเซ่ มูรินโญ่, ราฟาเอล เบนิเตซ และอันโตนิโอ คอนเต้ นะครับนอกจากนี้ เชลซี ยังกลายเป็นทีมที่อุดมด้วยเด็กสร้างของตัวเองอีกต่างหาก ไม่ใช่ทีมที่…ซื้อ…ซื้อ…ซื้อผู้เล่นราคาแพงๆ มารวมกัน เพื่อไล่ล่าความสำเร็จเหมือนแต่ก่อน บางทีอาจต้องขอบคุณสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจนกลายเป็นการบังคับให้พวกเขาต้องทำอะไรแบบนั้นเจ้าของสมญา “สิงห์น้ำเงิน” แยกทางกับกุนซือคนเก่าในช่วงเวลาคาบเกี่ยวกับที่ถูกลงโทษห้ามซื้อตัวผู้เล่นถึง 2 ตลาด มิหนำยังมีอันต้องสูญเสียซูเปอร์สตาร์อันดับหนึ่งของตัวเองอย่าง เอแด็น อาซาร์ อีกต่างหาก

แทนที่จะเอาคนที่มีชื่อเสียงและประสบการณ์สูงมารับตำแหน่งผู้จัดการทีมคนใหม่ตามสูตร

พวกเขากลับกล้าที่จะดังผู้เล่นที่เป็นตำนานของตัวเองอย่าง แฟร้งค์ แลมพาร์ด นี่แหละมาเป็นกุนซือสมัยยังวิ่งไล่หวดลูกหนังบนฟลอร์หญ้า บุตรของนาย แฟร้งค์ แลมพาร์ด ซีเนียร์ หลานชายของ แฮร์รี่ เรดแน็ปป์ ผู้นี้เคยเป็นลูกทีมของ เคลาดิโอ รานิเอรี่, โชเซ่ มูรินโญ่, กุส ฮิดดิ้ง, หลุยส์ เฟลิเป้ สโคลลารี่, คาร์โล อันเชล็อตติ, อันเดร วิลลาช-โบอาช, โรแบร์โต้ ดิ มัตเตโอ และราฟาเอล เบนิเตซ

เรียกว่าเก็บเกี่ยววิชาความรู้จากโค้ชเก่งๆ หลายคนเลยทีเดียว ทว่าปรัชญาในการทำทีมของกุนซือวัย 41 ปีผู้นี้กลับแตกต่างจากบรรดาเจ้านายเก่าทั้งหลายของตัวเองอย่างสิ้นเชิงด้วยความที่เคยเป็นผู้เล่นเชิงรุก เจ้าของสถิติกระหน่ำตาข่ายให้ เชลซี มากที่สุดในประวัติศาสตร์ รูปแบบการเล่นของ เชลซี และนาทีนี้จึงสะท้อนถึงตัวตนของ แฟร้งค์ แลมพาร์ด ออกมา ซึ่งความจริงมันก็สะท้อนออกมาตั้งแต่ตอนคุม ดาร์บี้ เคาน์ตี้ ในระดับแชมเปี้ยนชิพแล้วนะครับลูกทีมของพี่แฟร้งค์จึงถูกกำหนดให้เล่นเกมบุกเป็นหลัก แถมไม่ใช่เล่นเกมบุกธรรมดาๆ แต่เป็นการบุกแบบบ้าระห่ำด้วย นอกจากนี้วิกฤตการห้ามซื้อตัวผู้เล่นที่เกิดขึ้นยังทำให้เขาถือโอกาสใช้ผู้เล่นระดับดาวรุ่งไปในตัว

อย่าลืมนะครับว่า เชลซี นี่แหละคือเจ้าพ่อบอลเด็กตัวจริงใน พ.ศ.นี้ ด้วยการคว้าแชมป์ เอฟเอ ยูธ คัพ ได้ถึง 7 สมัยในรอบ 8 ปีในเมื่อประสบความสำเร็จจนกลายเป็นมหาอำนาจในระดับเยาวชนซะขนาดนี้ หากไม่ยอมเอาผลผลิตของตัวเองมาใช้ให้เป็นประโยชน์ มันก็คงจะกระไรอยู่เด็กจากอะคาเดมี่ที่ถูกดึงกลับมาอย่าง แทมมี่ อับราฮัม, เมสัน เมาต์ และฟิกาโย่ โทโมรี่ กลายเป็นผู้เล่นตัวหลักที่โชว์ฟอร์มออกมาได้อย่างไฉไลเป็นบ้าซะด้วย

ติดตามบทความข่าวสารอื่น ๆ เพิ่มเติมได้ที่ creaidentity.com